- zaprosić się
- сов.напроси́ться (к кому-л.)
zaprosić się się na obiad do kogoś — напроси́ться обе́дать (на обе́д) к кому́-л.
Syn:
Słownik polsko-rosyjski. 2013.
zaprosić się
Смотреть что такое "zaprosić się" в других словарях:
zaprosić się — {{/stl 13}}{{stl 17}}ZOB. {{/stl 17}}{{stl 7}}zapraszać się I {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
zaprosić — dk VIa, zaprosićproszę, zaprosićsisz, zaprosićproś, zaprosićsił, zaprosićproszony zapraszać ndk I, zaprosićam, zaprosićasz, zaprosićają, zaprosićaj, zaprosićał, zaprosićany 1. «zwrócić się do kogoś z zaproszeniem, zaproponować komuś, aby przybył… … Słownik języka polskiego
zapraszać się — I – zaprosić się {{/stl 13}}{{stl 7}} proponować komuś swoje towarzystwo, powiadamiać kogoś o planowanej wizycie; wpraszać się : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zaprosić się na imieniny do znajomych. {{/stl 10}}{{stl 20}} {{/stl 20}} {{stl 20}} {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
certować się — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk Ia, certować siętuję się, certować siętuje się {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} wzbraniać się przed czymś, wymawiać się od czegoś grzecznościowo, dla zachowania przyjętych form; robić… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
zapraszać — ndk I, zapraszaćam, zapraszaćasz, zapraszaćają, zapraszaćaj, zapraszaćał, zapraszaćany forma ndk czas. zaprosić (p.) zapraszać się 1. forma ndk czas. zaprosić się (p.) 2. «zapraszać siebie wzajemnie, nakłaniać siebie wzajemnie do bywania u siebie … Słownik języka polskiego
zaproszenie — n I 1. rzecz. od zaprosić. 2. lm D. zaproszenieeń «prośba o przyjście w odwiedziny, o przybycie na coś» Serdeczne, uprzejme zaproszenie. Zaproszenie na obiad, na herbatę. Przyjąć zaproszenie. 3. lm D. zaproszenieeń «karta z wydrukowanym tekstem… … Słownik języka polskiego
zamówić — dk VIa, zamówićwię, zamówićwisz, zamówićmów, zamówićwił, zamówićwiony zamawiać ndk I, zamówićam, zamówićasz, zamówićają, zamówićaj, zamówićał, zamówićany 1. «polecić komuś wykonanie, dostarczenie czegoś, zobowiązując się do uiszczenia… … Słownik języka polskiego
siebie — (D.), CMs. sobie, B. siebie a. się, N. sobą 1. «zaimek zwrotny, wskazujący na identyczność dopełnienia z podmiotem» Widział siebie w lustrze. Nie widzę siebie w tej roli. Nie dopuszczał nikogo do siebie. Nie dał robić z siebie pajaca. Bronił się… … Słownik języka polskiego
gość — m I, DB. gośćścia; lm M. gośćście, DB. gośćści, N. gośćśćmi 1. «osoba przybyła do kogoś w gościnę, w odwiedziny; zaproszony lub przygodny uczestnik przyjęcia, balu, imprezy rozrywkowej» Miły, mile widziany gość. Dostojny, honorowy, oficjalny gość … Słownik języka polskiego
obiad — m IV, D. u, Ms. obiedzie; lm M. y «najobfitszy, gorący posiłek spożywany najczęściej w środku dnia» Skromny, smaczny, postny, wystawny obiad. Obiad z trzech dań. Gotować, przyrządzać obiad. Podać, zjeść obiad. Zaprosić kogoś na obiad. Czekać na… … Słownik języka polskiego
chata — 1. pot. Wolna chata «mieszkanie, w którym chwilowo nie ma domowników (zwłaszcza rodziców) i można z niego swobodnie korzystać»: Co robi młodzież, kiedy ma wolną chatę? Imprezę! TSt 7/2000. 2. pot. Zaprosić kogoś, pójść do kogoś itp. na chatę… … Słownik frazeologiczny
